Ponferrada- villa franca del bierzo, 23 km
Door: Arjan
Blijf op de hoogte en volg Arjan
16 Mei 2014 | Spanje, Villafranca del Bierzo
Ponferrada-villafranca del bierzo, 24 km
Gisteren tegen de avond zat ik me nog te bedenken wat te gaan eten. Ik zat op een bankje in de zo'n en naast me een Nederlander (Eddie)
Eddie was komt uit Hellevoetsluis en was op een gegeven moment klaar met de drukte. Hij heeft met zijn nieuwe vriendin een woning in België ( Wallonië) gezocht en gevonden. Eddie besloot Huisman te worden en aan een ' tweede leg' te beginnen. Tijdens ons gesprek vroegen 2 Duitse vrouwen of we mee wilden eten. Brot, kase, schinken, chorizo, tomaten en een Laar flessen rode wijn stonden op tafel. Deze vrouwen had ik al in het begin van de camino gezien toen ze aangaven dat ik goed Duits sprak. Ik zei toen dat ik thuis met ' die sendung mit der maus' was opgevoed. Eddie en ik keken elkaar aan en we hebben toegehapt en rode wijn gedronken. Naast ons waren Italianen aan het eten ( zelfgemaakte spaghetti bolognese) en natuurlijk moesten we dat proeven. Tja,....dat kunnen ze tocht beter dan ik bedacht ik me toen ik het proefde.
Steeds meer mensen schoven aan en tot 22 uur was het een gezellige boel.
Met het wijngevoel in de benen en hoofd ben om 22 uur maar gaan slapen.
Om 6 uur eruit ( weer weinig geslapen maar dar deert niet) ontbeten en om 7 uur met Eddie gaan lopen. De zon was er al snel en de broekspijpen afgeritst en de pullover uitgedaan bij de eerste stop. Het was een warme dag met af en toe een klimmetje. Lekker gekletst met Eddie die aangaf op het sterfbed van zijn vader te horen heeft gekregen dat hij niet zijn vader was van Eddie. Hij denkt nu na of hij het wel wil weten. Daar gebruikt hij de Camino ook voor. Op de camino hoef je geen adviezen te geven, het gaat zoals het gaat.
Onderweg nog magnesium tabletten tegen de kramp van gister gekocht. De laatste paar kilometer begon mijn rechterknie op te spelen en mijn scheenbenen en kuiten hadden ook niet veel zin meer. Het lopen begint zijn tol te eisen maar dat hoort erbij. In villafranca aangekomen zijn we neergestreken in de oudste herberg op de camino. Ave fenix heet het. Ik slaap in een soort schuur op de eerste verdieping. De sfeer is zodanig dat je er blij van wordt. Alles is anders en bijzonder.
Een van mijn lijfspreuken is: het gaat er niet om dat het schip de haven is binnengevaren maar om de route die het heeft genomen. Die past, die past heel goed.
Gisteren tegen de avond zat ik me nog te bedenken wat te gaan eten. Ik zat op een bankje in de zo'n en naast me een Nederlander (Eddie)
Eddie was komt uit Hellevoetsluis en was op een gegeven moment klaar met de drukte. Hij heeft met zijn nieuwe vriendin een woning in België ( Wallonië) gezocht en gevonden. Eddie besloot Huisman te worden en aan een ' tweede leg' te beginnen. Tijdens ons gesprek vroegen 2 Duitse vrouwen of we mee wilden eten. Brot, kase, schinken, chorizo, tomaten en een Laar flessen rode wijn stonden op tafel. Deze vrouwen had ik al in het begin van de camino gezien toen ze aangaven dat ik goed Duits sprak. Ik zei toen dat ik thuis met ' die sendung mit der maus' was opgevoed. Eddie en ik keken elkaar aan en we hebben toegehapt en rode wijn gedronken. Naast ons waren Italianen aan het eten ( zelfgemaakte spaghetti bolognese) en natuurlijk moesten we dat proeven. Tja,....dat kunnen ze tocht beter dan ik bedacht ik me toen ik het proefde.
Steeds meer mensen schoven aan en tot 22 uur was het een gezellige boel.
Met het wijngevoel in de benen en hoofd ben om 22 uur maar gaan slapen.
Om 6 uur eruit ( weer weinig geslapen maar dar deert niet) ontbeten en om 7 uur met Eddie gaan lopen. De zon was er al snel en de broekspijpen afgeritst en de pullover uitgedaan bij de eerste stop. Het was een warme dag met af en toe een klimmetje. Lekker gekletst met Eddie die aangaf op het sterfbed van zijn vader te horen heeft gekregen dat hij niet zijn vader was van Eddie. Hij denkt nu na of hij het wel wil weten. Daar gebruikt hij de Camino ook voor. Op de camino hoef je geen adviezen te geven, het gaat zoals het gaat.
Onderweg nog magnesium tabletten tegen de kramp van gister gekocht. De laatste paar kilometer begon mijn rechterknie op te spelen en mijn scheenbenen en kuiten hadden ook niet veel zin meer. Het lopen begint zijn tol te eisen maar dat hoort erbij. In villafranca aangekomen zijn we neergestreken in de oudste herberg op de camino. Ave fenix heet het. Ik slaap in een soort schuur op de eerste verdieping. De sfeer is zodanig dat je er blij van wordt. Alles is anders en bijzonder.
Een van mijn lijfspreuken is: het gaat er niet om dat het schip de haven is binnengevaren maar om de route die het heeft genomen. Die past, die past heel goed.
-
16 Mei 2014 - 19:42
Rene:
Hey ouwe Camino,
De jaartjes gaan wel tellen als ik de kwaaltjes allemaal zo hoor. Daarom respect! Als ik de verhalen zo lees is het de inspanning meer dan waard. Maar nu is het weekend. Vanavond naar de plaatselijke dorpsdisco? Laar het in ieder geval dan geen nachtwerk worden en gedraag je!
En voor de volgende etappe weet je het " Get on your boots", "walk on" and keep " Staring at the Sun".
Enjoy! -
16 Mei 2014 - 23:56
Martijn:
Magnesium, heel goed, het duurt even voordat de werking op niveau is dus structureel je potje leegeten ;-)
Rode bieten eten morgen en veel blijven drinken!
Pijntjes horen er bij denk ik, luister niet alleen naar Eddie maar ook naar je lijf!
oja, en meer groente eten haha... -
18 Mei 2014 - 10:34
Piet Van Beek:
Arjan, zo te lezen gaat het fysiek wat zwaarder,maar is de psyche goed bezig. Als die verhouding maar juist blijft, komt het helemaal goed! Nog veel plezier en wijsheid!!!:-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
